بسم الله الرحمن الرحیم نام خداوندی است که بی حکم او اندیشه ای صورت نپذیرد و بی صنع او کلامی منعقد!

بارخدایا کلامم را نافذ گردان و عقده از لسان بگشای تا جز کلام حق بر زبان نیارم و اندر این قدمگاه بار خود به منزل برسانم، که سلطان عارفان بایزید بسطامی عالم وجود را قدمگاه نام نهاد ؛قدمی خلق و قدمی حق!

جان من، تو را چه گویم که شیخ اجل سعدی نوّر الله القبره فرمود: اول نصیت نزدیکان و پس آنگاه، ملامت دوران.از نفس تو به تو نزدیکتر کسی نیست تا به گفتار خود عمل نکنی در دیگران اثر نکند.

 گر در همه شهر یک سر نیشتر است                 در پای کسی رود که درویش تر است

حال خود می دانی که از من کسی در کلام فقیرتر نباشد. لیک تخلیط در گفتار را بر من ببخشای.

دوش از منزل به در شدم که رفیقی ندا داد: بچه مرشدا، بهوش و بگوش باش که ایام انتخابات دبیری نزدیک است. ثبت نامی کن و خودت را به سنگ میزان، محک بزن

عرضه داشتم: یعنی بر جای آنانی باشم که رفتند و کسانی که خواهند آمد؟ وجود میان دو عدم را التفات نشاید! بگذار تا  اندیشه کنم

بر من خشم گرفت و گفت: صبر و تانّی در همه کاری پسندیده باشد مگر در صدماتی که اگر تاخیری افتد تدارک آن فوت شود. بچه مرشدا تعجیل کن!

لیک به حکم دوست پا بدین عرصه دوشخوار نهادم و اعتبار و آبرو بر کف. روال بر آن بود  که هنرمندان را نکو داریم تا بی هنران راغب شوند و ادب شایع...

جوانمردا روزها بر همین حالت گذشتی و اوقات عزیز خود را موزّع بر مطالعه و قیاس. و کنون خود نیز به نهایه رسیدم! فی الحال اگر العیاذ بالله قضا رفت و خطایی حاصل بر من ببخشای که بدست آوردن دل ضعیفان سخت نباشد.

جان من، بسی از فضیحت روزگار نصیحت پذیرفتم و عمر جوانی را بدان کالا بها سپردم. پس آخر سخن گوش کن که: خادمان قدیم را که قوت نمانده اسباب مهیا دارید و خدمت درنخواهید. بدان امید که باشد خداوندگار عالمیان راضی از جمیع ما

والله اعلم بالصواب و الیه مرجع المآب

ملتمس دعای خوبان:بچه مرشد

رونوشت را به محضرت تقدیم داشتم و پی نوشت هم برای اوکه بی میلم خواهد خواند:

روز قالی فشاندن است امروز         تا غبار از میان ما برود

چون مگس در سرای گِرد آمد       خوان نباید نهاد تا برود

هر که ناخوانده آید از در قوم      نیک باشد که ناشتا برود